Name: Logo-Ped
Address: ul. Grunwaldzka 83 lok. 1, Gdańsk, Pomorskie, 80-244, Polska

Czym jest integracja sensoryczna?

Świat odbieramy zmysłami. Mamy nie tylko 5 podstawowych zmysłów – wzroku, słuchu, węchu, smaku i dotyku, ale dochodzą do nich jeszcze dwa. Układ przedsionkowy (zwany też zmysłem równowagi) i propriocepcja (inaczej zmysł kinestetyczny, dostarczający informacji i położeniu poszczególnych części ciała), razem we wspomnianym już zmysłem dotyku, stanowią podstawę prawidłowego rozwoju pozostałych, dużo bardziej znanych zmysłów. Jeśli nasz organizm prawidłowo odbiera i przetwarza dopływające do niego sygnały, zwykle potrafimy trafnie ocenić sytuację, w której się znajdujemy i właściwie na nią zareagować (przykładowo gdy położymy dłoń na gorący czajnik, niemal od razu „automatycznie” ją cofniemy). Jeśli jednak proces ten zostaje zakłócony, możemy mówić o zaburzeniach integracji sensorycznej. Integracja sensoryczna (SI) to inaczej zdolność do rozumienia i porządkowania bodźców i informacji dostarczanych z otoczenia i z własnego ciała poprzez zmysły, Umiejętność ta pozwala dziecku zrozumieć, jak funkcjonuje otaczający je świat i nadaje sens nieustannie docierającym zewsząd bodźcom.
Czym zajmuje się psycholog dziecięcy?

Psycholog dziecięcy – wbrew nazwie – pracuje nie tylko z dziećmi, ale także z ich rodzicami i najbliższym otoczeniem. Jest to osoba, która ocenia rozwój dziecka i funkcjonowanie rodziny. Podczas oceny ważny jest wywiad z rodzicem, niejednokrotnie zbadanie postaw rodzicielskich – rozpatrzenie problemu z perspektywy środowiska, w którym dziecko funkcjonuje. Oceniając rozwój dziecka zwraca uwagę na kompetencje społeczne, sprawność fizyczną, zachowanie, zabawę, emocje, więź z rodzicem, koncentrację uwagi, funkcjonowanie zmysłów, mowę oraz komunikację. Badanie ma zazwyczaj charakter funkcjonalny i przybiera formę zabawy (tak jak ewentualna późniejsza terapia). Wnikliwa analiza zgłaszanego problemu, ocena zachowań dziecka i rodziny pozwala na pomoc rodzicom i rozwiązanie trudności. Z jakimi problemami mogą zgłosić się rodzice? Mogą być to problemy związane ze snem, jedzeniem, adaptacją, niepokojącymi zachowaniami (opóźnienia czy regresu w rozwoju poszczególnych funkcji), przeżywaniem lęków, zrachowaniami agresywnymi, bądź autoagresywnymi, trudnościami w nawiązaniu relacji, zrachowaniami wskazującymi na jednostkę chorobową, a także różnymi zdarzeniami losowymi, traumami.
Jakie symptomy mogą świadczyć o tym, że dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej (zaburzenia S)?

Wybrane objawy dysfunkcji (zaburzeń przetwarzania sensorycznego), które mogą nas zaniepokoić: Poszukiwanie bodźców, ściskanie, dociskanie, ocieranie, uderzanie, bicie, gryzienie, szczypanie, poszukiwanie mocnego fizycznego kontaktu. Trudności z koncentracją. Potykanie się, upadanie. Brak widocznej reakcji bólowej na urazy. Dotykanie wszystkich rzeczy, wkładanie wszystkiego do buzi. Duży lęk przed upadkiem, wysokością, oderwaniem nóg od podłoża. Duża ruchliwość utrudniająca codzienne funkcjonowanie. Wiercenie, skakanie, bieganie, wspinanie się i bycie w ciągłym ruchu. Wrażliwość na dźwięki. Wrażliwość na światło, bodźce wzrokowe, słaba uwaga wzrokowa, problem ze spostrzegawczością, trudności z wodzeniem wzrokiem, trudności z oceną odległości, w orientacji przestrzennej. Kłopoty w nabywaniu nowych umiejętności: jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki. Problemy z oceną siły potrzebnej do wykonania zadania. Niezdarność w czynnościach samoobsługowych. Unikanie aktywności fizycznej, bierność. Podpieranie głowy, osuwanie się na krześle, niewłaściwe trzymanie przyrządu pisarskiego. Problemy z naśladowaniem ruchów. Trudności z utrzymaniem równowagi podczas przeskakiwania, wspinania się, huśtania, przy zmianie pozycji ciała. Awersyjna reakcja na dotyk. Wrażliwość na metki, szwy, ściągacze. Unikanie czesania, obcinania włosów, paznokci, mycia zębów, włosów, uszu. Nie preferowanie pewnych faktur, zabaw w piasku, malowania dłońmi. Nadwrażliwa sfera w obrębie twarzy. Nieakceptowanie przytulania, masowania. Odruch wymiotny na widok pewnych faktur, na widok jedzenia. Nadmierne odczuwanie bólu w przypadku lekkiego zadrapania, urazu.
Neurologopeda – czym się zajmuje?

Neurologopeda specjalizuje się w zakresie diagnozy i terapii zaburzeń językowych i komunikacyjnych, których przyczyną są uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Zadaniem neurologopedy jest rozwijanie zdolności komunikacyjnych i językowych poprzez stymulację pracy mózgu oraz usprawnianie funkcji prymarnych u pacjenta. Warto jednak pamiętać, że neurologopeda to specjalista posiadający wspólną wiedzę z zakresu logopedii ogólnej, dlatego prowadzi także terapię logopedyczną. Które dzieci winny udać się na konsultacje neurologopedyczną? Wszystkie dzieci, które powyżej drugiego roku nie mówią wcale, mówią pojedyncze wyrazy lub mówią tak, iż otoczenie ich nie rozumie. Dzieci, które od urodzenia mają kłopot z jedzeniem, odmawiają pokarmów o określonej konsystencji, mają problemy z odgryzaniem, gryzieniem żuciem i połykaniem. Dzieci, które unikają spożywania twardych pokarmów zmuszając rodzica do podawania zmiksowanych, papkowatych pokarmów. Dzieci nadmiernie śliniące się i nieradzące sobie z nadmiernie wydzielającą się śliną. Dzieci z grupy ryzyka urodzone z ciąży o nieprawidłowym przebiegu oraz z trudnościami okołoporodowymi. Dzieci urodzone przed terminem. Dzieci, których stwierdzono zaburzenia neurologiczne bądź zespół genetyczny
Terapia miofunkcjonalna – co oznacza?

Zaburzenia miofunkcjonalne są to trudności związane z nieprawidłowym napięciem mięśniowym w obrębie aparatu artykulacyjnego – języka, warg, gardła. Zwraca się tu szczególną uwagę na nieprawidłową pozycję spoczynkową języka w jamie ustnej, niewłaściwą koordynację mięśni jamy ustnej, nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas czynności żucia, połykania, a także gdy mięśnie pozostają w spoczynku. Terapia miofunkcjonalna pomaga zniwelować wady artykulacyjne, wykształca nawyk prawidłowego oddychania, połykania, żucia i gryzienia, a także usprawnia pracę języka, warg, policzków oraz mięśni ustno-twarzowych. Nieprawidłowa ruchomość języka i warg podczas połykania może powodować przesunięcie zębów i / lub deformację szczęk. Terapia miofunkcjonalna to terapia, która bazuje na wykształceniu nowych, prawidłowych nawyków mięśniowych podczas połykania czy oddychania. Usunięcie szkodliwych nawyków występujących u dziecka spowoduje zatrzymanie procesu powstawania wady zgryzu. Obecnie aż 75% wszystkich dzieci na świecie boryka się z problemami wad zgryzu. Terapia miofunkcjonalna nie zastępuje leczenia ortodontycznego, lecz jest dla niego wsparciem. Jeśli odpowiednio wcześnie rozpoczniemy reedukację mięśniowa dziecka, możliwe, że uniknie ono leczenia aparatem stałym lub wada zgryzu będzie łatwiejsza do wyleczenia. Czasami wada zgryzu występująca po leczeniu terapią miofunkcjonalną nie jest na tyle szpecąca, by leczenie ortodontyczne było konieczne. Główną zaletą terapii miofunkcjonalnej jest to, że łatwiej jest osiągnąć harmonię nerwowo-mięśniową w obrębie jamy ustnej, która z kolei zapewnia stabilne wyniki leczenia ortodontycznego. Zakończenie leczenia ortodontycznego bez pomocy terapeuty miofunkcjonalnego skutkuje z reguły powrotem wady zgryzu.
Trening TUS (Trening Umiejętności Społecznych)- co oznacza i do kogo jest skierowany?

TUS to skrót od słów Trening Umiejętności Społecznych. Celem zajęć TUS jest rozwijanie kompetencji społecznych. Trening Umiejętności Społecznych to jedna z najskuteczniejszych terapii wspierających rozwój, łagodzących lub zapobiegających problemom emocjonalnym. Pomaga też radzić sobie z trudnościami pojawiającymi się w zachowaniach u dzieci i młodzieży. Osoby uczestniczące w TUS przechodzą swoistego rodzaju trening, który wspiera umiejętności potrzebne na co dzień, w wielu sytuacjach związanych z przebywaniem w różnych grupach społecznych. Podczas TUS dzieci i młodzież zdobywają umiejętności komunikacji, począwszy od nauki przedstawiania się i prowadzenia przyjaznych rozmów, poprzez opowiadanie o sobie, aktywne słuchanie, po umiejętność samokontroli i okazywania szacunku innym. Umiejętności społeczne, których uczy TUS, to też bardzo istotna w naszym życiu umiejętność rozpoznawania własnych emocji, radzenia sobie z nimi, radzenie sobie z lękiem, stresem. To również okazywanie zainteresowania uczuciami innych. TUS uczy też jaką postawę przyjąć w sytuacji zachowań prowokujących i agresywnych ze strony innych. Jak poradzić sobie z odrzuceniem i wykluczeniem. Pod tym hasłem mamy też umiejętności pokonywania trudności, asertywność, cierpliwość, rozwiązywanie problemów, także w grupie, umiejętność współzawodnictwa, wytrwałość.

FAQ – Najczęściej zadawane pytania